NA NOITE DAS PERSEIDAS ducias de confrades peregrinaron á Montaña Máxica

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Nin os máis vellos do lugar lembran unha noite máis apracíbel. O monte do Seixo sábese ferido, sábese desfigurado, e esfórzase unha e outra vez en amosarnos toda a maxia que atesoura, inesgotábel e sempre abraiadora. Por moito que nos enfastíe ser testemuñas do seu calamitoso estado, coido que xamais acharemos escusa para non lle render visita; xamais deixaremos de trabar o seu anzol.
.
Todos os nosos desexos víronse onte cumpridos: morna airexa noiteva, cuarteirón laranxa de lúa, pan e compango, doce licorcafé, gaita pechada do mestre Joao Bieites, lexión de amigos de Verbo Xido -grazas a todos por ser e por estar- e o universo, corva mazaroca, debullándose nunha vasta sementeira de estrelas.
.
Alguén dixo: "Os mellores espectáculos son de balde".
.
.