.
.
.
.
.
Longa noite de Pedre
amanheceu raso na Ponte do Barco,
no antigo quilómetro 74 da estrada de Ourense.
amanheceu, e un bando-paxaro de luz
encandeou a longa noite de Pedre.
bailou o sol coma nun sanxoán adoecido
e no efémero intre do feitizo,
unha arca ateigada de bugalhos baleirara na valinha
a súa carga atómica.
a vaga expansiva abuxardou os muros das igrexas,
os xugos tornáronse torques de ouro tribo
e as frechas, ferróns hipodérmicos cos que chuzar
nas nádegas pensantes.
.
amanheceu surado na Ponte do Barco,
no antigo quilómetro 74 da estrada de Ourense.
amanheceu, e o ceo derrafado en po de auga
axinha deveu en mesto dioivo.
foi tamanha a chea que o maino río da memoria
asobordou os peitorís do esquecemento;
tamanha a enxurrada, que a frouma xunta,
monte a monte,
atinxiu a rebolos o esteiro, a badía e mar aberto.
xa fica expedita a ribeira,
xa fican mondas as veigas…
agrome, daquela, vizosa a semente
na revolta do antigo quilómetro 74;
douren louzás as centeeiras,
moian lixeiros os muínhos, cozan fartas as tafonas,
que a enfornada de hoxe
ha saciar tanta fame coma inxustiza coubo nas tripas.
.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario