18/6/09

ROMANCE DA LAVANDEIRA: O sublime tributo de Cerdedo á galeguidade

.
..
.
A LAVANDEIRA

A lavandeira adopta a fasquía de muller de idade. Acostuma aparecérselles aos camiñantes de noite, lavando na roupa branca nos lavadoiros, ou á beira dos ríos.
.
Estas criaturas inicuas demandan axuda para enxugar a bogada. De aceptarmos, cómpre torcer as pezas á contra, é dicir, en sentido contrario a como elas retorcen. Desprezado o consello, a adversidade roldará decote o noso poxigo.
.
No ano 1904, o escritor pontevedrés Vítor Said Armesto, enfrascado na recolleita de romances populares ao longo e largo do país, escoitou de Lucía Domínguez, mendiga cerdedense de 68 anos, os seguintes versos:
.
.
Era unha noite de lúa,
era unha noite clara.
Eu pasaba polo río
de volta da muiñada.
.
Topei unha lavandeira
que lavaba ao par da auga.
Ela lavaba no río
e unha cantiga cantaba:
.
—Moza que vés do muíño,
moza que vas pola estrada,
axúdame a retorcer
a miña saba lavada.
.
—Santa María te axude,
e san Lourenzo te valla!
Desaparece a lavandeira
como fumeira espallada;
.
Onde as sabas tendera
poza de sangue deixaba.
Era unha noite de lúa,
era unha noite clara.
.
Almanaque de encantos (2005).
.
>>>
Fotografía: Vítor Said Armesto (1871-1914).
.
Escóitese o romance na voz de Fuxan os Ventos:
.
.

No hay comentarios: