.
AMAIS DAS BANDEIRAS DO REXEMENTO DA UNIÓN, A IGREXA DE SANTA CLARA (PONTEVEDRA) GARDABA OUTROS SEGREDOS:
..
.
..
.
Sheela na Gig, a deusa Moura do templo de Santa Clara
.
Moitos son os segredos que atesoura a pontevedresa igrexa conventual de Santa Clara (séc. XIV). Amais das xa amentadas bandeiras do glorioso Rexemento da Unión que, ás ordes do coronel Pablo Morillo, liberou a cidade de Vigo e defendeu vitorioso Ponte Sampaio en tempos da decimonónica francesada; amais do retablo barroco que adobía o altar mor, protagonizado pola Ascensión; amais das vidreiras da ousia, ocultas tras o retablo; amais das reliquias de san Vicente mártir (sécs. III-IV), amais da fermosa táboa da Virxe dos Desamparados..., no muro norte do edificio, sumándose á sucesión de canzorriños que sosteñen o beirado da cuberta, e ocupando unha posición central (14º pola esquerda, 16º pola dereita) unha grotesca figura exhibe coa desinhibición propia das deusas a súa hiperbólica vulva. E os ollos arelan devezosos recrearse na súa indecorosa actitude. Velaí a impúdica e desapercibida Sheela na Gig.
.
Sheela na Gig, “Xela a da gran cona”, é a denominación, cecais gaélica, da nosa Moura, a Vella, a Deusa Nai Terra dos primitivos galaicos. O seu anónimo escultor, un canteiro da décimo terceira centuria, inspirándose na tradición celta, común á Europa atlántica, labrou na pedra sustentante a singular iconografía da Moura, deidade primixenia, omnipresente no folclore galego. A exuberante nudez da muller faise acompañar, entre outras figuras (29), dun itífalo. Cremos que esta feitura da Moura é única na cidade de Pontevedra.
.
Segundo os estudos consultados, a talla pétrea de Sheela na Gig amósasenos unhas 146 veces nas Illas Británicas, tamén en Francia, Suíza, Noruega..., adobiando, as máis antigas, a arquitectura medieval. Cómpre, daquela, non esquecer a Moura do santuario galaicorromano de Pena Furada (Coirós-A Coruña), precursora na exaltación da súa feminidade, que viría ratificar o berce galego do celtoatlantismo.
.
A Moura representada na igrexa de Santa Clara, esvaecida a súa identificación coa prehistórica Deusa Nai Terra, o nume da fertilidade, a divindade que todo o prové, foi asumindo co paso do tempo funcións apotropaicas, amuleto protector contra o mal, encarnado na figura do demo. Outros, na liña do bispo de Córdoba, verían nela unha alegoría da luxuria, incitándonos, paradoxalmente, a “fuxir da fornicación”.
.
.
Moitos son os segredos que atesoura a pontevedresa igrexa conventual de Santa Clara (séc. XIV). Amais das xa amentadas bandeiras do glorioso Rexemento da Unión que, ás ordes do coronel Pablo Morillo, liberou a cidade de Vigo e defendeu vitorioso Ponte Sampaio en tempos da decimonónica francesada; amais do retablo barroco que adobía o altar mor, protagonizado pola Ascensión; amais das vidreiras da ousia, ocultas tras o retablo; amais das reliquias de san Vicente mártir (sécs. III-IV), amais da fermosa táboa da Virxe dos Desamparados..., no muro norte do edificio, sumándose á sucesión de canzorriños que sosteñen o beirado da cuberta, e ocupando unha posición central (14º pola esquerda, 16º pola dereita) unha grotesca figura exhibe coa desinhibición propia das deusas a súa hiperbólica vulva. E os ollos arelan devezosos recrearse na súa indecorosa actitude. Velaí a impúdica e desapercibida Sheela na Gig.
.
Sheela na Gig, “Xela a da gran cona”, é a denominación, cecais gaélica, da nosa Moura, a Vella, a Deusa Nai Terra dos primitivos galaicos. O seu anónimo escultor, un canteiro da décimo terceira centuria, inspirándose na tradición celta, común á Europa atlántica, labrou na pedra sustentante a singular iconografía da Moura, deidade primixenia, omnipresente no folclore galego. A exuberante nudez da muller faise acompañar, entre outras figuras (29), dun itífalo. Cremos que esta feitura da Moura é única na cidade de Pontevedra.
.
Segundo os estudos consultados, a talla pétrea de Sheela na Gig amósasenos unhas 146 veces nas Illas Británicas, tamén en Francia, Suíza, Noruega..., adobiando, as máis antigas, a arquitectura medieval. Cómpre, daquela, non esquecer a Moura do santuario galaicorromano de Pena Furada (Coirós-A Coruña), precursora na exaltación da súa feminidade, que viría ratificar o berce galego do celtoatlantismo.
.
A Moura representada na igrexa de Santa Clara, esvaecida a súa identificación coa prehistórica Deusa Nai Terra, o nume da fertilidade, a divindade que todo o prové, foi asumindo co paso do tempo funcións apotropaicas, amuleto protector contra o mal, encarnado na figura do demo. Outros, na liña do bispo de Córdoba, verían nela unha alegoría da luxuria, incitándonos, paradoxalmente, a “fuxir da fornicación”.
.
Calros Solla
.
.
.
.
Léase a reportaxe de Fernando Salgado no Diario de Pontevedra (29-1-2012).
.
.
.
.
.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario