.
.
.
“Eu son Balbino, un rapaz da aldea de Cerdedo, coma quen di, un ninguén”, pois, des que aniñou en min o sentido, bulíganme os miolos matinando nas moitas vantaxes que supón “ser de cidade”. E, ollo!, non me avergonzo da miña condición –léveme o demo!–, os rapaces da vila medran sen saber o que é agatuñar un carballo, facer mergullo nos pegos ou bater coa lobada nas lombas do Seixo –é máis flipante sentir o lobo, aínda que lonxe, ca velo na tele, tan engaiolado coma nos zoos.
.
Meus pais, moi valentes, seguen vivindo na aldea porque din que son de aquí, que aquí naceron e que aquí, malia os atrancos e desgustos, queren pasar os días da vida. Pouca xente pensa xa coma eles, nin os da política, que moito falan de seren da aldea e viven en Pontevedra.
.
Eu, como xa vos dixen, son de Cerdedo e vivo en Cerdedo. Teño 13 anos e érgome de luns a venres ás sete da mañá, xa que ás sete e media, vénme recoller o autobús do colexio, que está en Forcarei, noutro concello. O colexio de Cerdedo pechou hai anos por falta de nenos. Tras máis dunha hora de viaxe chego á escola medio atordado e, así, non hai xeito de rillar nas matemáticas ou no inglés. No galego non teño problemas, pois é a lingua que falo, é a miña lingua. Os meus compañeiros tamén falan galego.
.
Vivir nunha casa na aldea non ten comparanza. Saes para fóra e a natureza toda está agardando por ti; semella que chamase por un. Afastarse uns metros da porta é enrestrar unha nova aventura, sempre abraiante, coma as dos libros. Pobres das persoas que viven amoreadas nos edificios, sen poder pisar na herba, ollando o ceo por un burato, pobres dos seus cans; cando menos, a min parécemo. En Cerdedo, o asunto complícase cando queres facer outras cousas: xogar nun equipo de fútbol, aprender a tocar un instrumento, ir a unhas clases particulares (de matemáticas ou de inglés), daquela, meus pais teñen que levarme en coche e ir despois na miña procura. Menos mal que aínda son novos e teñen coche e saben conducir.
.
Meus pais din que en Cerdedo non hai xente porque non hai traballo, que a única industria é o “ayuntamiento” –isto non o entendo moi ben–, que a xente marcha para as cidades: Vigo, Pontevedra..., ou para outros países. Se o pensas, en Cerdedo hai moitos vellos, case todos son vellos. Moitos dos meus amigos viven lonxe, noutras aldeas, apenas os vexo senón no colexio. Os nenos somos tan poucos. Nas cidades débeche haber máis con quen xogar.
.
En Cerdedo todo se fai para as persoas maiores. Non digo que estea mal, meus avós son velliños e eu quéroos moito, mais os nenos tamén temos dereito. Eu aínda non teño idade para votar. Cando a teña, votarei a aqueles que fagan algo máis ca asilos ou tanatorios –se é que se presenta alguén–, pensando sobre todo nos nenos do futuro.
.
Meus pais din que a vida está moi cara aquí, que a comida e a roupa son máis baratas en Pontevedra. Oxalá meus pais sigan traballando na terra; cando menos patacas e verzas non han faltar na mesa. Eu axúdoos no que podo: arrombo as galiñas, rego a horta no verán, aprendín a sementar... Os rapaces da cidade saberán de onde veñen os ovos?
.
O outro día, o pai dun amigo púxose moi enfermo. Os médicos de Pontevedra tardaron moito en atendelo porque a ambulancia que o recolleu viña da Estrada, outro concello. Os médicos de aquí non sabían que facerlle. Por pouco morre.
.
.
.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario