..
Consúltese:
.
http://www.festivaldecans.com/
.
.
14/5/09
Presentación do libro "ANDAR PRIMEIRO DE RÍO. Inmateriais do río dos Gafos" en Pontevedra (Café Moderno-Fundación Caixa Galicia, 22 de maio, 20'30 h)
.
..
Clíquense:
.
http://www.fundacioncaixagalicia.org/portal/site/Fundacion/menuitem.7cbf48d1cc34eec4523d2307805101ca/?vgnextoid=c5c024f35e7f0210VgnVCM1000000b1510acRCRD
.
http://www.lavozdegalicia.es/pontevedra/2008/07/31/0003_7025386.htm
.
>>>
Fotografía: Río dos Gafos (por J. Salgueiro).
.
.
..
Clíquense:
.
http://www.fundacioncaixagalicia.org/portal/site/Fundacion/menuitem.7cbf48d1cc34eec4523d2307805101ca/?vgnextoid=c5c024f35e7f0210VgnVCM1000000b1510acRCRD
.
http://www.lavozdegalicia.es/pontevedra/2008/07/31/0003_7025386.htm
.
>>>
Fotografía: Río dos Gafos (por J. Salgueiro).
.
.
12/5/09
RAMÓN PIÑEIRO (Letras Galegas, 2009)
.
.. 
…Só así, tendo conciencia da nosa personalidade verdadeira, poderemos seguir sendo un pobo. De non termos esa conciencia, quedaremos reducidos á simple condición de país habitado. Galicia é unha realidade dobre: por unha banda, é unha realidade xeográfica; por outra banda, é unha realidade humana. Ou sexa, un país e un pobo; unha terra e unha cultura. Como país, é un espazo xeográfico do Noroeste peninsular; como pobo, é unha comunidade humana con personalidade cultural propia. Se a personalidade peculiar de Galicia como país se reflicte na súa paisaxe, a personalidade peculiar de Galicia como pobo reflíctese na súa cultura. Paisaxe e cultura son a face externa e a face interna da realidade total de Galicia.
…Só así, tendo conciencia da nosa personalidade verdadeira, poderemos seguir sendo un pobo. De non termos esa conciencia, quedaremos reducidos á simple condición de país habitado. Galicia é unha realidade dobre: por unha banda, é unha realidade xeográfica; por outra banda, é unha realidade humana. Ou sexa, un país e un pobo; unha terra e unha cultura. Como país, é un espazo xeográfico do Noroeste peninsular; como pobo, é unha comunidade humana con personalidade cultural propia. Se a personalidade peculiar de Galicia como país se reflicte na súa paisaxe, a personalidade peculiar de Galicia como pobo reflíctese na súa cultura. Paisaxe e cultura son a face externa e a face interna da realidade total de Galicia.
.
Filosofía da saudade (1975).
.Filosofía da saudade (1975).
.
9/5/09
MÓNICA & PACO
.Malia que semelle fábula ou ensoñación, crédeme se vos digo que son os mouros fiadeiros que gremian a fraga de Catasós os que hoxe nos convocan; é sen dúbida, a súa meiguiceira artesanía a madriña deste encontro.
.
Alá, na verdecente e rumorosa umbría, e acá, na ribeira delourada do pai Lérez, espreguízase trunfante o maio, asolagando vales e cimeiros. Xa rebordan pole de amarela aquelas nosas pegadas primeiras, xa as hedras gabeadoras cinguiron o talle do noso espírito, e parece que foi onte que se aprendeu a respirar.
.
As galas que lucimos tecéronse coas barbas dos carballóns, coa casca limeliña dos bidueiros, coa folla camba da carriza, co raiceiro dos amedos de ao pé do río. Unha raiola de sol foi abonda para facer alta costura dos farrapos de diario.
.
A nai natureza, madona de beizos quentes e mananciais, pródiga sempre, saúda e beice os que ben se queren e os que na súa benquerencia desexaron partillar o seu gozo cos parentes e cos amigos, pois a amizade boa e xenerosa é abofé sangue do noso sangue.
.
A Mónica e o Paco, nosos namorados, fannos partícipes da súa hora grande e agardan por nós, coma de adoito, á beira do camiño. Canda eles, nesta fausta encrucillada, tanxe o vento a súa cítara de xílgaros e remanece louzá a primavera. Tempo acaído, cimbra o degoro do tabán por ser abella, da lontra por ser muíño, do penedo por ser cabalo buligote, pois celebrar a vitoria do amor gorécenos das mesquiñas poutas do mundo. E dígovos que nestora, á vosa roda, non hai póla nin regaña nin furado nos que non aniñe coriscante o amor, doela mestra do arco do ceo.
.
Para máis pulo deste corazón acelerado, o escribán érguese voceiro dos presentes ao afirmar que o esgrevio destino amosou a súa mellor faciana cando, na retorta verea da vida, fixo cadrar os nosos pasos. Prácenos inmenso tervos coñecido e agradecémosvos o empréstimo dos ollos cos que pasmamos perante os prodixios do mundo. Porque o voso temperado exemplo fainos mellores, porque nunca saíu da vosa boca unha palabra máis alta ca outra, porque esparexedes sorrisos e ventura como se cisca o centeo na agra; porque a rexa humildade e o labor calado son peneira fina para arredar o lixo da semente; porque na vosa almofada tamén fan acocho os nosos soños de paz e prosperidade; porque sodes galeguiños de nación, porque sodes fermosos, feitiños coma o acio de cereixas que devece o melro; porque sodes tal para cal.
.
Non digo máis. Apenas engado que, de mañanciña, ao abrir de par en par a xanela do límpido horizonte, unha airexa morna de xesta en flor e mar en salgadura tróuxonos a nova do voso compromiso. Permitídenos seguir moendo no voso muíño, encher o alxibe do peito coa maina poalla dos recordos. Permitídenos convosco vendimar un farto porvir de lúas cheas. Desexámosvos saúde e traballo, apeiros cos que fornecer a vosa casa e cos que seguir fornecendo o noso país que é a casa de todos.
.
Alá, na verdecente e rumorosa umbría, e acá, na ribeira delourada do pai Lérez, espreguízase trunfante o maio, asolagando vales e cimeiros. Xa rebordan pole de amarela aquelas nosas pegadas primeiras, xa as hedras gabeadoras cinguiron o talle do noso espírito, e parece que foi onte que se aprendeu a respirar.
.
As galas que lucimos tecéronse coas barbas dos carballóns, coa casca limeliña dos bidueiros, coa folla camba da carriza, co raiceiro dos amedos de ao pé do río. Unha raiola de sol foi abonda para facer alta costura dos farrapos de diario.
.
A nai natureza, madona de beizos quentes e mananciais, pródiga sempre, saúda e beice os que ben se queren e os que na súa benquerencia desexaron partillar o seu gozo cos parentes e cos amigos, pois a amizade boa e xenerosa é abofé sangue do noso sangue.
.
A Mónica e o Paco, nosos namorados, fannos partícipes da súa hora grande e agardan por nós, coma de adoito, á beira do camiño. Canda eles, nesta fausta encrucillada, tanxe o vento a súa cítara de xílgaros e remanece louzá a primavera. Tempo acaído, cimbra o degoro do tabán por ser abella, da lontra por ser muíño, do penedo por ser cabalo buligote, pois celebrar a vitoria do amor gorécenos das mesquiñas poutas do mundo. E dígovos que nestora, á vosa roda, non hai póla nin regaña nin furado nos que non aniñe coriscante o amor, doela mestra do arco do ceo.
.
Para máis pulo deste corazón acelerado, o escribán érguese voceiro dos presentes ao afirmar que o esgrevio destino amosou a súa mellor faciana cando, na retorta verea da vida, fixo cadrar os nosos pasos. Prácenos inmenso tervos coñecido e agradecémosvos o empréstimo dos ollos cos que pasmamos perante os prodixios do mundo. Porque o voso temperado exemplo fainos mellores, porque nunca saíu da vosa boca unha palabra máis alta ca outra, porque esparexedes sorrisos e ventura como se cisca o centeo na agra; porque a rexa humildade e o labor calado son peneira fina para arredar o lixo da semente; porque na vosa almofada tamén fan acocho os nosos soños de paz e prosperidade; porque sodes galeguiños de nación, porque sodes fermosos, feitiños coma o acio de cereixas que devece o melro; porque sodes tal para cal.
.
Non digo máis. Apenas engado que, de mañanciña, ao abrir de par en par a xanela do límpido horizonte, unha airexa morna de xesta en flor e mar en salgadura tróuxonos a nova do voso compromiso. Permitídenos seguir moendo no voso muíño, encher o alxibe do peito coa maina poalla dos recordos. Permitídenos convosco vendimar un farto porvir de lúas cheas. Desexámosvos saúde e traballo, apeiros cos que fornecer a vosa casa e cos que seguir fornecendo o noso país que é a casa de todos.
.
.
Pontevedra, 9 de maio de 2009
.
.
5/5/09
4/5/09
PENÉLOPE (Xosé Mª Díaz Castro)
.
. .
. .
Un paso adiante e outro atrás, Galiza,
e a tea dos teus soños non se move.
A espranza nos teus ollos se espreguiza.
Aran os bois e chove.
Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
e en sonos volves a escoitar a chuva.
Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!,
e toda cousa ha de pagar seu desmo.
Desorballando os prados como sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante e outro atrás, Galiza!
Nimbos (1961).
.
.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)