3/5/11

BENVIDA AO MAIO (Pontevedra, 2011)

.
.
.
.
.

BENVIDA AO MAIO (Pontevedra, 1º de maio de 2011)

.

Espertar a Deusa, facela acordar do seu sono hipotérmico, do seu torpor de montaña vella. E mesmo así, as meirandes divindades, cando hibernan, arremedan o paxaro carrizo, nobelo de penuxe feito, ao socairo da silveira.

Espertar a Deusa, facela volver en si, ousar beliscala nas coxas brancas, moles, lúas advertidas baixo unha saia de néboa.

Invocar a Maia, Nosa Señora, este é hoxe o inmenso cometido do tardo escribán, do pregoeiro de voz fusca e asombrada.

Mentres as deidades domésticas exhalan o derradeiro alento a pau e ferro, mentres son inmoladas en liturxias partidarias, a nosa deusa primordial, poderosa Afrodita, espreguízase toda: sismo imperceptíbel, mais cataclísmico. Non hai dúas primaveras iguais, tantas e desemellantes coma o cuco entenda ripar badaladas do noso reloxo biolóxico.

.

No abril di o cuco: vivo!; e no maio: revivo!

.

Deusa Nai Terra bocexa ampla, delongada: espenuca na que gargarexa o mar roncudo; arreguizo que chimpa e desbala a roda do sol, louco monociclo polas ramplas do universo.

Pachamama abre un ollo, e relampa no ceo gretado unha raiola, efémera, eslumecente, arroubadora. A Deusa frega as pálpebras de espadana, estrica a osame sarmentosa, xa rebentada: agromos que serán acios, acios que serán viño, viño que será menciña para as eivas do corpo e da alma.

.

En maio, nin xantar á mesa sen viño, nin pote ao lume sen touciño.

.

............E Maia ábrese en sucos de terra negra, pródiga, inseminada aos puntos da danza sementeira que ergueu o ser humano por riba das máis criaturas.

Maia ha traer para todos, porque para todos garda e para todos ten. Maia proverá, sen facer distingo nin comenencia, para que haxa pan na praza do pan, para que haxa verdura na praza da verdura, para que haxa leña na praza da leña, para que haxa peixe na rúa do peixe fritido... Pontevedra salva da fame, Pontevedra ben mantida un ano máis, ben xeitosa e lizgaira, e un ano máis, tamén, buliciosa Feira Franca, onde ofertar os excedentes de tanta fartura.

Ben veñas maio. Vente, Maia, ven, lúete polas padieiras da porta de Trabancas cara á eterna Ferraría, pois os presentes arelamos a contempla da túa cabeleira de serpe remudada; a nosa pel devece polo afago da túa lingua de fento, os nosos beizos, pola mornura das túas mamilas. Vente, Maia, ven sen medo nin desazo, que, xacando, Pontevedra peonil; Pontevedra xacando dos peóns, da xente de a pé, cos pés no chan; máis altas torres caeron, madía leva! Así veñas para o ano en bicicleta ou transporte público. Vente, Maia, estaciona a túa carroza a vontade, hoxe non te amolará o rabudo guindastre, pois temos engaiolada a autoridade, facéndoche a espera, como o neno agarda polas crocas doces do pandigueiro.

Deusa boa, a ti encomendo a fortuna do noso rei maio e do seu cortexo. Pequena monarquía que non pide pan, que non se excede en fatuidade, que non inza; monarquía escolleita polo pobo para te honrar, como é costume, cun aguillón de coplas servido en cucurucho de piorna e fiuncho.

Vente vindo, Maia, mais achégate rasteña, lagarto ou miñoca, a rentes do chan; que non te abure o vento da ría, aínda non, cando menos até o ano dezaoito. Chéguenos, daquela, o sentido coa maioría de idade –xa tarda–. Porque queremos, Maia, cheirarte límpida, acabadiña de te aviar, sen adobío de ovos podres, sen quincallada de chumbo, que do teu feracísimo seo destilarse máis pode ca papel tisú, e os veciños de Lourizán, dos Praceres, de Bora, de Marcón... non teñen culpa. Para que dances, Venus, lixeira, núa, ao bater xordo e compasado das mocas; para que rebordes a cunca do Lérez cun licor-enchente de xesta verde, flor da mimoseira e pelicas de laranxa:

.

Xa fun a Marín

e xa vin o mar,

xa comín laranxas

do teu laranxar.

.

Non te han coutar Maia, non te han tunelar, non te han mover os marcos da ribeira, non te han soterrar nun cadaleito de pladur, non te han toucar con entullo de obra, non te han esfarrapar de eucalipto para te entregaren despois, doncela, á ceba do dragón das fumarolas; hémoste redimir, hémoste fiar, Maia, ao ditame do fiel contraste.

Recoñeces, miña Deusa, abofé, a voz que te chama. É verba galega de galeguiño sen papas na boca, galego no senso máis belixerante do termo, que así dou en transformarme perante quen nos fai de menos, perante quen ousa proscribirnos a fala dos devanceiros. Érache boa, Maia, que sen galego nin galegos non hai maio nin hai maios, que no maio o centeo engraia e co mallo afástoo da palla, que cousas son ben diferentes. Amaiado en por min quede antes de levar malleira. Coma sempre, detrás de maio vén San Xoán, e este ano máis ca nunca, até o corenta de maio non quites o saio, e se volve chover, vólveo poñer.

Cecais amose insolencia, mía Señor belida, mais, humildoso, pido polo pobo que te quere tal como es, fermosa e selleira na túa inxel integridade. Pois, ten o corazón de pedra quen non se conmove vendo o enterrador na teima de cinguirche a mortalla, vendo o vinculeiro derramar o herdo de mil xeracións, vendo o novo rico desbaldir o teu tesouro. E énchome aerostático dando testemuño da túa resistencia, brava guerreira, dende Cedofeita até a valiña do Gafos. E por se esmoreceres, boto man de poderoso esconxuro en prol do teu valemento:

.

Fóra rato, fóra sapo,

fóra becho comellón,

que te estou bendicindo

co ramiño da Paixón.

.

...........Sentímoste xa, Deusa Nai Terra, en carne propia, ora peto verdeal, ora arco da vella, envasada sen aditivos na redoma do peito. E sabemos que es ti quen nos aprende, por inspiración de Curros insigne, a vender cara a nosa derrota:

.

Queredes castañas
dos meus castiñeiros? ...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos;
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.

.

...........Maio longo, Boa Vila; Maia entre nós. Maio longo, longa vida; Terra e lingua!

.

Calros Solla, maio de 2011.

.

* *

.
.

No hay comentarios: