..
.
.
Graciñas, Manuel. Somos perfectamente conscientes das nosas limitacións, mais toda axuda é pouca cando o que está en xogo é a preservación dun xeito de "estar" e de entender o mundo. Que a maxia do monte do Seixo guíe e sortee o teu destino.
..
..
..
Calros Solla envioume o seu último libro, "Monte do Seixo. O santuario perdido dos celtas" (Serpe Bichoca, 2008). Solla é un dos máis activos recuperadores da memoria da Terra de Montes e, con menos de corenta anos, posiblemente un dos grandes sabedores da antropoloxía, da historia e da memoria desta emblemática comarca. Monte do Seixo é unha plasmación dese amor pola súa terra, unha compilación de lendas e lugares míticos do Monte Seixo e da Serra do Cando, no concello de Cerdedo. Devoreino con voracidade lectora en poucas horas, porque este libro é emocionante, fértil e profundo como a terra negra das mellores leiras.
.O libro é un atlas de xeografía mítica dun territorio de especial significación na comarca da Terra de Montes. Nunha coidada edición que combina ilustración, fotografía, un fermoso deseño, chama a atención o mapa despregable. Sobre a representación orográfica do Cando, Solla debuxou o trazado dos túneles míticos que comunican o Castro Grande co Pozo Sanguento, ou o que leva de Fontefría ao monte de Costoia. Representou as mámoas, a cidade mergullada de Trentinán, as trampas dos lobos, a Cadeira do Rei, a Portalén e o Marco do Vento, ou a casa que na aldea de Guisande un labrego construíu co ouro obtido dos mouros. É un mapa do mundo da imaxinación, das lendas, da capa mítica que existe sobre o noso país, e que pouco a pouco o tempo vai esborrallando, ou vai camuflando de especulativos parques eólicos.
.E hai historias incríbeis; algunhas deben ser máis vellas que o tempo, porque parecen escritas nun alfabeto oral que lembra imaxes de vellísimos ciclos épicos. A de Pecheche, o boi de tres cornos que pace no Campo do Boi. Pecheche o tricorne, libre nas Serras do Cando, cobre, por veces, os rabaños bravos, e de aí nacen xatos bravos e xovencas leiteiras. Ou a de Bouciga, un anano agoireiro dun único ollo, a quen se convoca na Penarredonda. A Boucigha chámaselle, dáselle unha presada de cigarros polo vaticinio vedoiro. A xente da zona chámalles "ollos de Boucigha" ás fusaiolas, as pedriñas de tear furadas, que os labregos atopaban nos castros. Son amuletos de sabedoría.
.Todas as comarcas, parroquias, montañas de Galicia mereceran ter un libro así. Libros coma os "Contos do Valadouro" (Xesús Pisón, Manuel Lourenzo e Isaac Ferreira), ou "Loureses" (Manuel Mandianes), ou algúns outros. Libros escritos por autores locais, que son quen de penetrar en lareiras e cadeiras ás que nunca chegamos os foráneos, de recoller as historias e dotalas de sentido. Eu seino cando fixen a compilación lendaria de Palmeira (Ribeira) hai moitos anos. Co alcume de "Carreirán" por diante, as portas abríanse, as historias desvelábanse, a confianza creábase e o mundo volvíase a escribir coa palabra despois de décadas, se cadra coa mesma materia máxica da que xorden as historias.
.Ao ler o "Monte do Seixo" achegámonos a un tempo no que a terra estaba chea de funcións e significados. Penso en que as orografías abruptas das montañas de Galicia continúan a preservar, no fondo dos vales, aos fuxidos e desterrados polo avance dos tempos no país: as árbores, os réptiles endémicos, os depredadores, e tamén os seres lendarios. Seguen alí, entre os penedos, no último refuxio.
.Non hei tardar nada en subir a Portalén a escoitar, deixando previamente unha ofrenda nas fendas da pedra, o que me din desde o Outro Mundo. Xa vos contarei.
.
.
>>>
Fotografía: blog.sekano.org
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario