.
.
A cotiá lectura ou escoita dos noticieiros obrígame a pensar –e agora, a escribir– que as funcións da meirande parte dos xestores da cousa pública debéranse limitar ao pago dos recibos da luz e, isto, con testemuñas.
En páxina impar dun xornal do 23 de outubro do presente, informeime da xuntanza de traballo mantida en Compostela pola conselleira de Cultura e o fiscal xefe do Tribunal Superior de Xustiza da Galiza. Para a Fiscalía do TSXG fan falla “máis denuncias xudiciais sobre delictos contra o patrimonio galego”. Tal evidencia leva a devandita institución a concluir que “probabelmente existe unha cifra negra (de delictos) que está por agromar”, e por mor de, “aposta por sensibilizar os cidadáns, as asociacións e as administracións, en especial, os concellos”. Respecto ás administracións, xa locais xa autonómicas xa estatais, eu coido que é pór a raposa a coidar do galiñeiro.
Na páxina par do mesmo xornal, tamaño paradoxo, leo con espanto o proxecto de instalación de 1.000 novos parques eólicos en territorio galego. Ao abeiro da miña ignorancia ou da miña candidez, acho o conforto, xa que estou certo de que non hai no país nin tanto vento que remexer nin tanto monte que escarallar nin tanta vontade que mercar, para por en pé tanta ferralla. Bendita inocencia.
Se coa instalación do parque eólico (un cento de tarabelas) no monte do Seixo (Rede Natura 2000), amais da paisaxe, a fauna, a flora e os humidais, víronse afectados, que se saiba, os xacementos arqueolóxicos de Chan de Mamas e Portalén, dóeme maxinar o que se nos vén enriba. Parodiando o poeta: “Mil parques eólicos máis para o patrimonio galego”. Agardo que estas miñas palabras non se paguen con ameazas de morte, segundo se estila, pois o humildoso mensaxeiro desexa seguir vivindo na súa terra; ben, na que lle deixen.
Non esquezan sumarlles aos enxeños eólicos o variado de canteiras, acuícolas e hidroeléctricas, e a guinda, mellor “guindilla”, do AVE.
Volvo á páxina impar do devandito xornal. Nela tamén se fai relación do espoliado na Galiza no primeiro semestre de 2008, a saber: tres imaxes, unha cruz, un cruceiro, xoias de prata e dous arados, en Pontevedra; un lenzo, cinco campás e dúas pías bautismais, na Coruña; pintadas na catedral de Lugo e dúas tallas furtadas na de Ourense; ah, e unhas obras realizadas sen autorización por un veciño nunha capela, tamén en Ourense.
Para que demo quererían os arados? Haiche ladróns ben pouco avisados. Xente nova; estou certo de que non sabían que hai que turrar por eles.
Mentres a conselleira e o fiscal amosaban na cidade compostelá a súa preocupación polo roubo dos arados, o touro montesío agardaba indefenso polos quiñentos pares de banderillas. Repito que non hai becho que resista o castigo.
Mentres o fiscal e a conselleira reprendían o veciño que se atrevera a amañar a pingueira da capela con uralita, en Cerdedo, o Concello, coa anuencia de Medio Rural e Patrimonio, transformaba trescentos metros do “Roteiro Sarmento” (PRG-69), treito dun camiño medieval sito entre as aldeas da Revolta e Cavenca, nunha autovía. As obras aínda non están concluídas, mais a carón do alcatrán –outra cousa non, pero chapapote…–, agardamos beirarrúas de lousa prefrabicada e farois estilo “Princesa Letizia”.
Acábaseme de ocorrer quen pode turrar dos arados. Estamos como queremos.
.
26-10-2008
26-10-2008
.
>>>
Fotografía 1: Fasquía do camiño que comunica as aldeas de A Revolta e Cavenca (Cerdedo), antes da malfadada intervención do Concello e Medio Rural.
>>>
Fotografía 1: Fasquía do camiño que comunica as aldeas de A Revolta e Cavenca (Cerdedo), antes da malfadada intervención do Concello e Medio Rural.
Fotografías 2 e 3: Penúltimo atentando contra o patrimonio cerdedense: treito do “Roteiro Sarmento” ao seu paso pola aldea da Revolta.
.
.
Léanse ademais:
.
.
.
.
