.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tras
o pan noso de cada día, boto unha soneca no chesslong, mentres os esforzados ciclistas (algúns, máis
esforzados ca outros) coroan os cimeiros de
la France. Recoñezo que, de cando en cando, no meu entresoño, dáseme por
abrir un ollo, non tanto para recrearme con fugas, abanos ou demarraxes, senón
para gozar da primorosa paisaxe da Galia. Manteño a mirada e por parte ningunha
albisco os efectos da paranoia arboricida que devasta hogano o concello de Cerdedo.
É cuestión irrefutábel que os franceses
empregan o Tour para presumir de
país, e fan ben, é lexítimo gabarse dos réditos dunha asisada xestión dos
valores naturais e culturais; é edificante promover o turismo deste xeito. Pola
nosa banda, todo o que soe a cultura propia, todo o que nos identifique como
pobo, todo o que valla para encher de orgullo o noso peito haberá de
supeditarse sen remedio á cutre ditadura do “gol de Iniesta”. Sexamos
realistas, raia na esquizofrenia promocionar Cerdedo como paraíso terreal e, ao
mesmo tempo, cismar en arrasalo coa motoserra.
O carballo (Quercus
robur L.) é un espécime arbóreo caducifolio característico do clima
atlántico. É unha árbore de porte maxestoso e ampla copa que pode atinxir
séculos de vida. O carballo é a árbore por excelencia da Galiza, un dos
símbolos nacionais; innúmeros lugares e entidades de poboación foron bautizados
co seu nome: Carballo, Carballedo, O Carballiño...
É costume entre os galegos marcar os carballos,
aseñorármonos deles riscando cunha gubia na súa codia o signo propietario, o
sinal da casa. Eu mesmo refresquei, xacando, as nosas marcas nos carballos da
carballeira de Meilide, mais, a lonxevidade da árbore sempre me fixo pensar que
non somos nós os que posuímos o carballo, senón que é o carballo quen nos posúe
a nós. A demouca dos carballos, feita con sentidiño, pode seguir fornecendo de
leña os nosos lares.
Etimoloxicamente, a palabra carballo deriva da
raíz celta “kar-” que levaría a definilo como “planta rexa que medra entre as pedras”.
O froito do carballo é a landra, lambonada de xabaríns. A maiores, para se
protexer dos insectos parasitos, a árbore desenvolve nas pólas unhas
excrecencias arredondadas: os bugallos e os carrabouxos, antigo enredo de
crianzas.
A importancia ecolóxica do carballo é
transcendental. Centos de vertebrados e invertebrados sobreviven grazas á súa
venturosa presenza: penso nas vetustas vacalouras, en perigo de extinción. O
carballo foi a árbore sagrada dos devanceiros celtas e segue sendo sagra para os
contemporáneos. Os antigos cultos e ritualidades vencellados aos carballos
foron cristianizados pola Igrexa, véndose incapaz de erradicalos. Moitos son os
templos construídos ao pé dun carballo selleiro ou no seo dunha carballeira.
Finalmente, o carballo é unha planta pirófuga,
é dicir, un vexetal que torna o lume. As carballeiras constitúen unha
eficacísima barreira natural que dificulta o avance das lapas. Pola contra, os
subvencionados plantíos de eucalipto ‒o
denominado “deserto verde”‒ son a causa dos
pavorosos incendios que, sen medios de prevención e extinción efectivos, acaban
levando por diante, dolorosamente, a biodiversidade, as nosas pertenzas e, así
mesmo, vidas humanas. Para os de Cerdedo, estas explicacións deberan ser
abondas.
Cómprenos, polo noso ben, que impere a cordura
no Concello de Cerdedo. A infalibilidade non é unha calidade inherente ao
servidor público. Por moi alta consideración que un teña de si mesmo, o erro
sempre rolda a porta de quen administra o que é de todos. Esa é a razón pola
que, en democracia, o labor de oposición é tan relevante coma o labor de
goberno e, mormente, cando, como no caso de Cerdedo, as endeusadoras maiorías
absolutas impiden escoitar o pobo que apenas se pronuncia por medo ás
represalias.
É evidente que a sentenza de morte asinada para
os carballos de Cerdedo non responde ao fidel cumprimento da incumpríbel Lei
3/2007, senón a un censurábel afán recadatorio, desesperada medida argallada
por un Concello que, segundo consta, non ten para mandar tocar un cego. A crise
estase configurando como xuíz insubornábel.
Din as malas linguas que o emperador Nerón,
absorto na contemplación do incendio de Roma, canturraba o poema “O saqueo de
Troia”. Xa antes, Calígula nomeara cónsul o seu cabalo. Os carballos non teñen
culpa.
.
.
Calros Solla
(colectivo Capitán Gosende)
.
.
Ligazón ao artigo en Faro de Vigo (11-7-2012):
.
.
.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario